Als keramiste duikt Ethel in de wondere theewereld.
Ze toont dat een poëtische bespiegeling van de theekop de drinkervaring naar een hoger niveau kan tillen. Samen met een bevriende theesommelier, namelijk Valerie Hallin van de Theeroos, schrijft ze, met de roos als rode draad, een erg persoonlijk theeverhaal.
“Na de selectie van twee rozentheeën, waaronder één aperitiefthee, ging ik aan de slag. Als basisvorm namen we een klassiek Engels kopje zonder oor en een gaiwan, een Japans kopje met een naar buiten staande rand. De vorm is haast een bloem die zich beeldig opent, zoals de natuur zich in de lente ontpopt. Voor mij visualiseert dit haarfijn mijn benadering om van binnen naar buiten te werken. De uitkomst is een vorm die vraagt om in de handen genomen te worden. Het is bovendien geen vormgeving die toelaat om onbedachtzaam te drinken. Je moet wel vertragen.”
“Het ontwerp benadrukt de kern van een theeceremonie: met name het vertragen en stilstaan om maximaal te genieten. De thee wordt haast letterlijk in de handen gesloten, vooraleer deze naar de mond gebracht wordt om te ruiken en intens te proeven. Waarmee de aandacht naar de textuur verschuift. Eerst voel je het kopje aan de lippen en vervolgens ervaar je de fluwelige theestructuur.”
“Vormelijk streefde ik naar een sprekende zuiverheid. Niets overbodigs werd weerhouden. Via een moodboard zocht ik benaderend naar glazuren. Net als bij het kleien groei ik door herhaaldelijk te vallen en weer op te staan. Het leert me te berusten. Voor het lage kopje hecht ik aan het lentegevoel met roze tinten. De champganeflute in gebroken wit refereert aan de fluwelige thee. Daarnaast is de flute een ode aan het ontwikkelingsproces, waarin de zongedroogde theeblaadjes zich ontvouwen, wat resulteert in een goudkleurige thee. De groene onderkop verwijst dan weer naar het theeblad en vervolledigt de scenografie en het verhaal dat ik wil scheppen.”
Eb/Vloed
Op het moment waar de zon het hoogst en nood aan vertragen het grootst, bieden we jullie een plek aaan om terug te trekken, rust te vinden in je eigen centrum. Jelandt in Nieuwpoort, waar de beweging van de zee ons herinnert aan hoe je kanstromen als je weet hoe je te landen. Binnenin staan er draaischijven waar Ethel deaarde tussen haar handen draagt en jou de kracht van vorm leert,; binnenin beweegt Liese samen met jullie tot de ruimte van je eigen lichaam als een zachtdeken aanvoelt.